انرژی های نو

    نیاز گسترده انسان به منابع انرژی همواره از مسائل اساسی در زندگی بشر بوده و تلاش برای دستیابی به یک منبع تمام نشدنی انرژی از آرزوهای دیرینه انسان محسوب می شود. انسان همواره در تصورات خود نیروی تمام نشدنی را جستجو می کرد که در هر زمان و مکان در دسترس او باشد.
با پیشرفت تمدن بشری، گیاهان به ویژه چوب و پس از آن زغال سنگ، نفت و گاز وارد بازار انرژی شد، اما به دلایلی چون: نیاز روز افزون به انرژی، محدودیت منابع فسیلی و آلودگی های زیست محیطی ناشی از سوزاندن و متصاعد شدن گازهای سمی حاصل از آن (که موجب مشکلات تنفسی، افزایش دمای هوا، و تغییرات گسترده آب و هوایی می گردد) صاحبنظران و کارشناسان بر آن شدند که با استفاده از انرژیهای پاک نظیر انرژی خورشیدی، بادی، زمین گرمایی، هیدروژنی و... به جای انرژیهای محدود فسیلی، از خطرات و چالشهای ایجاد شده ممانعت کنند. این امر سبب شده است که کشورهای توسعه یافته با جدیت هر چه تمام تر استفاده از سایر انرژی های موجود در طبیعت، به خصوص انرژیهای تجدید شوند را مورد توجه قرار دهند.
جامع ترین تعریف از انرژی در کتب علمی با عنوان «توانایی انجام کار» یاد گردیده و مهمترین خاصیت آن اینگونه بیان می گردد که انرژی نه خلق می شود و نه از بین می رود بلکه از حالتی به حالت دیگر تبدیل شده و یا تغییر شکل می یابد.
منابع انرژی در جهان به دو دسته تقسیم می شوند:
1- انرژی های تجدید ناپذیر: منابع هیدروکربنی؛ الف:زنده (گیاهان)، ب:غیر زنده (مواد معدنی مثل زغال سنگ، نفت، گاز، و...) که به سوختهای فسیلی معروفند.
2- انرژی های تجدید پذیر: انرژی خورشید، باد، انرژی زمین گرمایی، انرژی هیدروژنی و پیلهای سوختی، بیوگاز، امواج، و... که در منابع مختلف تحت عنوان انرژی های نو از آنها یاد می شود.